Współczesna i jednocześnie umieszczona poza czasem opowieść, która przenosi nas do Aten, gdzie panuje epidemia amnezji. Główny bohater, Aris, ma numer 14842 w szpitalnym oddziale dla osób z zaburzeniami pamięci. Pewnego dnia wyszedł z domu, wsiadł do autobusu i na pętli nie wiedział już, kim jest, gdzie mieszka, co przeżył. Takim jak on daje się szansę – mogą stworzyć sobie nową tożsamość i nowe wspomnienia. Pokazywana na festiwalu w Wenecji Niepamięć łączy w sobie absurdalny humor rodem z filmów Yorgosa Lanthimosa (Zabicie świętego jelenia, Faworyta) i melancholię znaną z dzieł Charliego Kaufmana (Być jak John Malkovich, Anomalisa), a gdzieś w tle pobrzmiewa głos z orwellowskiego Wielkiego Brata.

Jak bardzo wybiórcza jest nasza pamięć? Choć  nie  jest  to  komedia,  kilka  surrealistycznie  komicznych scen  przełamuje  to,  co  w  przeciwnym  razie  mogłoby  być bardzo  przygnębiającym  podejściem  do  tematu  istoty człowieczeństwa. Czy pamiętamy to, co przeżyliśmy, czy tylko to, co postanowiliśmy zapamiętać? Czy  jesteśmy  w  stanie  zapomnieć  o  krzywdach?  Czy  to możliwe, że w głębi duszy nie chcemy zapomnieć bolesnych doświadczeń, bo bez nich tracimy nasze istnienie? I w końcu, czy  jesteśmy  po  prostu  sumą  tych  wszystkich  rzeczy,  o których nie zapominamy?